GOLESTAN ON NIMAگلستان درباره نیما

ویژه نامه ی نیما
آبان تا دی ماه ١٣٩٢
گفتاورد ها
کتاب موج

• 

  Faramarz Soleimani نیما در یک دگرگونی سترگ انقلابی که حاصل تاملات و پژوهش های 
  چهل ساله ی او بود ،عشق حقیقی یا به گفته ی خودش عشق دگرسان را به انسان حقیقی و معاصر آفرید و برارزش و اعتبارآدمی و شعرهمروزگار افزود.
  افسانه نیما در سال ١٣٠٠و به دنبال کوشش های شاعران پیش مشروطه و مشروطه ,آغازشعر دگرسان نیما  ویا به نوع و نگاهی دیگر آغاز «شعر» بود که شعر دیگر بود .
  او نیز شعرنیمایی و سامانه و جهان بینی نیمایی یا نیماییزم *را بنیادنهاد. طرفه آن که این جاابراهیم گلستان قصه نویس این هارااز دیدگاه خود برای ماباز می گوید و چه درست هم می بیند.زیرانیما آغاز یک دوران در شعروادبیات و هنرهای ایران بود که روش نگرش خود را در نقد و نظر ها ,مقدمه ها ,یادداشت ها ,نامه ها و همچنین در شعر ها و قصه هایش برای دیگران گذاشت و به آنان تسری داد .
  *Nimaism
  ف.س.
  
  

  
  
  

  
  

  
  
  

  

  

  
  
  

  
  

  نیما ، تا هنگامی که مرد ، بزرگترین آفریننده ای بود که هنر ایرانی در چند صد سال اخیر یافته بود . و در آینده ، تا هر زمان که هنر زبان و شعر در واحدهای ملی و جغرافیائی مشخص شود ، نام او و کار او با نام و کار رودکی و بیهقی و سعدی و حافظ همپا و یک جا خواهد آمد . نیز اگر در آینده بخواهند زبان روزگار ما را بیابند ، درک کننده روان ما را بیابند ، دریابنده امید و ترس ما را و بیننده راه و حرکت انسانی ایران عصر تغییر کنونی را بنامند ، او را خواهند یافت ، او را خواهند نمود ، و اورا خواهند نامید .
  او تنها یک شاعر نبود . یا در حقیقت تنها یک شاعر بود اگر شعر آگاهی باشد . او آگاه بود . شعر او حس او بودو حس او حس یک عاشق نبود ، حس یک جویای راز نبود ، حس یک گوینده رویدادها یا بیننده دیارها نبود . او بیننده عشق و بیننده راز بود . پرسش هایش برای پاسخ یافتن نبود چرا که به گذارنده پرسش و آورنده پاسخ واصل بود .
  او روی تیغه بلندی که میان دیروز و فرداست میرفت . اومی دید . گفته های او دیده های اوست ؛ یا دیدن های اوست .
  کوشش در جستن ربطی میان او و زبان و قواعد زبان ، یا شعر و گذشته شعر ، کاری است نه در خور کار او ، و باطل است چراکه او را نه می توان کوچک کرد و نه بزرگتر از آنچه که هست وانمود . او بیرون از این مدار هاست . و این یک ستایش نیست ، یک اعتقاد است .
  ابراهیم گلستان ، دفترهای زمانه ، چاپ چهارم
  نیما :
  می تراود مهتاب
  می درخشد شبتاب
  نیست یک دم شکند خواب به چشم کس و لیک
  غم این خفتۀ چند
  خواب در چشم ترم می شکند .
  
  نگران با من استاده سحر
  صبح می خواهد از من
  کز مبارک دم او آورم این قوم به جان باخته را
  بلکه خبر
  در جگر لیکن خاری
  از ره این سفرم می شکند .
  
  نازک آرای تن ساق گلی
  که به جانش کشتم
  و به جان دادمش آب
  ای دریغا به برم میشکند .