FALL FOR NIMA پاییز برای نیما: February 2013

Thursday, February 14, 2013

NIMA: ROBAYATرباعیات نیما

گفتی دل من به سینه ام هست غریب
آری دل در سینه غریب است غریب
این با که توان گفت در این تنگ مکان
کافتاده چنینم و تهی دست و غریب

Wednesday, February 13, 2013

NIMA:که می خندد ؟که گریان ست؟

دور ست سر آ ب ازین بادیه هشدار

تا قول بیابان نفریبد به سرابت

-حافظ -

شعر نیما شعر شکست نیست اما طبیعت و گردش شب به روز و نیز عشق است

که شعر او را شعر آرزوها و امیدها می سازد .

آدم های شعر او در این جا نیز مثل دیگر شعر هایش آدم های معمولی اما با شخصیت های مستقل و مقاومند که مفهوم شکست را نمی دانند و هر یک امکاناتی هستند که امکاناتی را ممکن می سازند بی آن که امیدی واهی دهند

نیما بر خلاف پیروان و شاگردانش که به شعر نیمایی روی آورده بودند ،شعر شکست نگفت ،زیرا او هرگز شکست نخورد . شکست سیاسی و اجتماعی پس از کودتای ٢٨ مرداد ،برای نیما شکست فلسفی و اندیشگی نبود.هم از این روی نیما و شعر او دستخوش شکست نشد و در شکست تحلیل نرفت .نوگرایی و نو آوری نیما در شکل شعر و در محتوا و بینش او که به جهان بینی نیما و نیماییزم انجامید ، شکست را انکار می کرد.او هرگز قصد بازگشت سیاسی و ادبی نکرد و تسلیم نشد . نیما در همه حال رو به جاده ی امید و پیروزی دا شت و این درس دیگری بود که او برای ما در زندگی و شعر و ادبیات معاصر ، و در تفکر اجتماعی و فرهنگی به میراث نهاد

شعر : که می خندد ؟ که گریان است ؟نیما شرح شکست نیست بل حکایت غمناکی ست در آزادی ، گذار از یاد،به یادمانی و یاد آوری مدام .گذار جنگ اورانی است که نیزه ها و سپرها ی شکسته از آنان مانده و نقش و نشانه ی نه، مانند: نیفشانید،نجنبانید،نیست،نمی خندد،نفرات ،نهان ... همه جا تاریک و تیره و سیاه است و تاریکی و تیره گی و سیاهی و ویران و ویرانی ،اما شب دلفریبی هم هست که شکاف کوه می ترکد و مثل شعر ناقوس و خروس می خواند فرا خوان جهان به بیداری ست ، از آن جای نهان و نه معلوم که مثل شعر ما خ اولی اوست

زاشنایی ما خ اولا راست پیام

در ره مقصد معلومش حرف است ...

ف.س

از یادداشت هایی بر حاشیه ی کتاب

گذشتند آن شتاب انگیز کاران کاروانان
سپرها دیدم از آنان، فرو بر خاک،
که از نقش وفور چهره های نامدارانی
حکایت بودشان غمناک.
بدیدم نیزه ها بیرون
به سنگ از سنگ، چون پیغام دشمن تلخ،
بدیدم سنگهای بس فراوان که فرو افتاد
به زیر کوه همچون کاروان سنگهای منجمد برجا
چراغی، جز دمی غمگین، بر آن نوری نیفشانید.
سری را گردش اشکی، فزون از لحظه ای، آنجا نجنبانید
...کنون لیکن که از آنان نشانی نیست و آنجا
همه چیز است در آغوش ویرانی و ویران است
که می خندد ؟که گریان است
شب دیجور دارد دلفریبی باز
شکاف کوه می ترکد ،دهان دره ی با دره دمساز
به نجوایی ست در آواز
صدایی چون صدایی که به گوشم آشنا بوده ست
مرا مغشوش می دارد .
به هم هر استخوانم می فشارد
در آن ویرانه منزل
که اکنون هابسگاه بس صداهای پریشان است
بگو با من که می خندد ؟که گریان است؟
بگو با من چقدر از سالیان بگذشت
چگونه پر می آمد قطار گردش ایا م
ز کی این برف با ریدن گرفته است
کنون که گل نمی خندد
کنون که باد از خار و خس هر آشیان که گشت ویرانه
به روی شاخه ی ما زوی پیری
به نفرت تا ر می بندد
در آن جای نهان چون دود کز دودی گریزان است
که می خندد؟ که گریان است؟

Saturday, February 9, 2013

NIMA YUSHIJ:تورامن چشم درراهم

Wednesday, February 6, 2013

NIMA:LETTERS TO NEIGHBOR-1...نامه های نیما

همسایه‌ی عزیز!

خواهش می‌کنم این نامه‌ها را جمع کنید. هرچند مکرر است و عبارات بی‌جا و حشو زواید زیاد دارند و باید اصلاح شوند، اما یادداشتهایی‌ست. اگر عمری نباشد برای نوشتن آن مقدمه‌ی حسابی درباره‌ی شعر من، اقلن اینها چیزهایی‌ست. من خیلی حرف‌ها دارم برای گفتن. نگاه نکنید که خیلی از آنها ابتدایی‌ست، ما تازه در ابتدای کار هستیم.

نیما یوشیج
خرداد١٣٢٤
نیما : نامه های همسایه ۹۱

عزیزم !

در پاکنویس اشعار خودتان وسواس به خرج ندهید. انسان حالتن عوض می‌شود، بهترین نماینده حالت است که آنچه را که هست بهتر بیان کرده باشد، در صورتی که وسواس فقط نتیجه دقت است و هنگامی که حالت عوض شده، وسواس فقط خراب می‌کند.

در پاکنویس اشعار، بیشتر به فرم دقت کنید و آرمونی کلمات و جملات و کلمات از حیث معنی لغوی و معنی منظور خودتان و جملات از حیث ترکیب‌بندی صریح.

اگر به معنی دقت دارید از این حیث باشد که کلمات برای ادای آنها رسا هستند یا نه.

خطر عمده در پاکنویس کردن، افزودن و کم کردن است که اتصال بعید در بین مطالب موضوع می‌اندازد و با قطع و وصل آن، فرم به هم می‌خورد و بازرسی شما را درخصوص فرم، بی‌فایده می‌گذارد. به عبارت اخری پاکنویس باید در استخوان‌بندی اساسی شعر دست نزند. پاکنویس باید فقط تکرار باشد. در صورتی که این شرایط را به جا نمی‌خواهید بیاورید به کسی دیگر بدهید اگر خط شما خواناست، همان را پاکنویس کند. زیرا پاکنویس کردن به مراتب اولی است.

من بیش از این در این خصوص چیزی به عقلم نمی‌رسد.
مهر ١٣٢٤

همسایه‌ی عزیز!
نامه ١٢١

می‌گویند شعری که در جوانی سروده شده خام است.
عزیز من! برای اینکه با جوان هیچ چیز تطور نیافته. احساسات خام، ذوق خام، عشق خام، و گذشته از اینها کار خام است که وجود پیدا می‌کند.
غزلیات خام در ادبیات ما زیاد است. خواه افصح‌الفصحا باشد، خواه اسفه‌السفها.
عشق شاعرپسند در غزلیات خواجه و مولانا جلال‌الدین است و چند نفر مانندهای آنها.
اما همسایه‌ی شما دیر این را باید بفهد. خیال می‌کند عشق، شاعر را به غزلسرایی وا می‌دارد، در صورتی‌که اگر عشق خام نباشد شاعر به غزل اکتفا نکرده به داستان‌سرایی می‌افتد و به کارهای دیگر و عشق او در ضمن مطالب غیرعاشقانه به شکل احساسات خاصی که گرم و جاندار است، بیان می‌شود.

این است نتیجه‌ی خامی. هرگاه شما پا به سن بگذارید حرف مرا بهتر خواهید فهمید

همسایه عزیز من!
١٢٥
می‌خواهید بدانید کدام وسیله، طرز کار استاد شما را رایج و سریع‌الاثر می‌کند؟
- وسیله به دست من و شما نیست دوست عزیز جوان من! هروقت که کشور ایران فرهنگ داشت و دیوارهای طویله خراب شد. تا وقتی فرهنگ نیست، هیچ‌چیز نیست. هروقت که همه‌چیز بود، این هم هست، ولی متاسفانه خیلی مانع در راه است...
جوان‌های ما که در دوره‌ها عالی ادبیات کار می‌کنند، احمق و خفه‌تر می‌شوند، زیرا دیگران اینطور می‌خواهند. متصل استاد عالی‌مقام می‌تراشند و متخصص‌های درس نخوانده در پشت دیوار خانه.
ولی شما شاعر هستید چه کار دارید به این کارها؟ شما کارتان را بکنید. اگر شما کیف می‌برید و پیش افتاده‌اید، یقین بدانید روزی هم دیگران کیف می‌برند که مثل شما پیش افتاده‌اند.
باز به شما می‌گویم: بنویسید. نوشتن، زندگی است. پیش از هرکس، خودتان کیف می‌برید. حکایت اینکه دیگران چرا به این حد اعلا نرسیده‌اند، روزی خواهد رسید. فقط باید بدانید که هنوز نرسیده‌اند، باید بدانید در گندابی به سر می‌بریم. من فقط این را می‌گویم و چیزی اضافه نمی‌کنم، فقط باز تکرار می‌کنم به دست من و شما نیست.
خرداد ١٣٢٣